|
Getting your Trinity Audio player ready... |
Η συγκλονιστική ιστορία ζωής του Δημοσθένη είναι ένα μάθημα για όλους μας. Το σκληρό bullying, οι μηχανισμοί επιβίωσης, η δύναμη που άντλησε μέσα από το Ημιμόνιμο Μακιγιάζ.
-Το αυτοάνοσα νοσήματα μας αφορούν όλους. Η ενημέρωση και η ευαισθητοποίηση είναι ο μόνος δρόμος για να ξέρουμε πώς να τα αντιμετωπίσουμε.
-Ας μιλήσουμε ανοιχτά για τον ρατσισμό που υφίστανται άτομα με Αλωπεκία.
Περίμενα πολλά χρόνια για αυτό το άρθρο και κάθε του λέξη, είναι ένα χτύπος της καρδιάς μου. Ξεκίνησα πριν από 30 χρόνια να προσφέρω μέσα από τη δουλειά μου. Ένας από τους σημαντικότερους λόγους που την επέλεξα, ήταν ότι μου έδινε την δυνατότητα να προσφέρω λύσεις στους ανθρώπους που πραγματικά τις είχαν ανάγκη.
Η συμβολή μου στην εικόνα ατόμων με Αλωπεκία, είναι για μένα κινητήριος δύναμη στη δουλειά μου, εδώ και δεκαετίες. Ακόμα κι αν αντιμετώπιζα δυσκολίες, σκεφτόμουν ότι αν σταματούσα, θα έχασα τη δυνατότητα να βοηθήσω μέσα από τη δουλειά μου αυτούς τους ανθρώπους. Τους δυνατούς αυτούς ανθρώπους.
Στην Ελλάδα, πάντα υπάρχει μια χρονοκαθυστέρηση στην πρόοδο και στην εξέλιξη. Πράγματα που στο εξωτερικό θεωρούνται αυτονόητα, στη χώρα μας πρέπει να περάσουν πολλά χρόνια για να γίνουν κατανοητά από την κοινωνία.
Η Αλωπεκία, για παράδειγμα. Ενώ στο εξωτερικό υπάρχουν δράσεις αφιερωμένες σε αυτή εδώ και δεκαετίες, υπάρχει μήνας Ευαισθητοποίησης για αυτή (ο Σεπτέμβριος), έχει μελετηθεί, αναλυθεί και αφομοιωθεί από την κοινωνία, στη χώρα μας ακόμα και σήμερα, λίγη πρόοδος έχει σημειωθεί.
Νέα θεμέλια στην κοινωνία
Θέλω μέσα από αυτό το άρθρο να μπουν τα θεμέλια μιας νέας εποχής. Λίγο παρακάτω θα διαβάσετε μια συγκλονιστική ιστορία ζωής ενός πελάτη μου. Αν και δεν πιστεύω σε δράκους, η ιστορία αυτή μου απέδειξε ότι τελικά υπάρχουν και είναι ανάμεσά μας. Ο Δημοσθένης τους συνάντησε πολλές φορές στη ζωή του. Όλοι αυτοί οι δράκοι τα έβαλαν με την αλωπεκία που εμφάνισε σε μικρή ηλικία.
Με το Ημιμόνιμο Μακιγιάζ, ένιωσε βαθιά ικανοποίηση. Συγκίνηση. Πήρε κουράγιο. Στα 62 του χρόνια απέκτησε φρύδια που άλλαξαν το πρόσωπό του. Όχι ότι πριν δεν ήταν όμορφο. Με τα φρύδια του φωτίστηκε το πρόσωπό του από το χαμόγελό του.
Η Αλωπεκία είναι ένα αυτοάνοσο νόσημα που προκαλεί μερική ή ολική απώλεια τριχών από το σώμα. Όλοι οι μύθοι και οι παρανοήσεις γύρω από αυτή, είναι η στιγμή να εξουδετερωθούν. Ο ρατσισμός και το bullying που υφίστανται άτομα με Αλωπεκία ακόμα και εν έτει 2023, είναι ώρα να περάσει στο παρελθόν. Πώς; Με δράση, με ενημέρωση, με ευαισθητοποίηση.
Δεν μπορούμε να μιλήσουμε για κάτι που δεν γνωρίζουμε, ούτε να μοιραστούμε κάτι που δεν νιώθουμε και δεν μας έχει συμβεί. Επέλεξα να δώσω βήμα στον Δημοσθένη για να μιλήσει για όσα έζησε, για να αντιληφθείτε το μέγεθος της ανθρώπινης αδυναμίας. Δεν θα πω κακίας. Επιλέγω την λέξη αδυναμία. Ο,τι δεν ξέρει ο άνθρωπος, είτε το φοβάται, είτε το κοροϊδεύει, είτε το υποτιμά
Είναι αδύναμος μπροστά του.
Είναι σημαντικό να συνειδητοποιήσουμε ότι τα άτομα με Αλωπεκία καλούνται να διαχειριστούν κάτι που απαιτεί δύναμη και πλήττει, σε πολλές περιπτώσεις, την αυτοπεποίθησή τους. Είναι ένας ψυχολογικός αγώνας. Είναι καθήκον μας να βοηθήσουμε αυτούς τους ανθρώπους να βγάλουν από μέσα τους την εσωτερική τους δύναμη και να αποκτήσουν νέες προοπτικές για τη ζωή τους. Μέσα από την υποστήριξη και την αγάπη, μπορούν να απελευθερώσουν το εσωτερικό τους φως, αν αυτό είναι κρυμμένο από φόβο για την κριτική και την έλλειψη αποδοχής. Είναι δικαίωμα όλων μας να ζούμε μια ικανοποιητική ζωή ανεξάρτητα από την εξωτερική μας εικόνα
Ας γράψουμε την ιστορία από την αρχή…
«Έτρωγα συνεχώς ξύλο, νόμιζαν ότι το πρόβλημά μου ήταν κολλητικό»
-H συγκλονιστική ιστορία ζωής ενός άνδρα με Αλωπεκία
Και όχι μόνο ρατσισμό, αλλά ακατάπαυστο ξύλο από τον πατέρα μου, μιας και ήμουν «η ντροπή της οικογένειας», λόγω της αλωπεκίας που εμφάνισα.Ο πατέρας μου νόμιζε ότι έχω νοητική υστέρηση. Με φώναζε χαζό και ανάπηρο. Στο σχολείο με φώναζαν «παρδαλόγατο». Άλλοι γονείς δεν ήθελαν να κάνω παρέα με τα παιδιά τους και μάλιστα θυμάμαι χαρακτηριστικά μια μητέρα να λέει στην κόρη της να μην κυκλοφορεί μαζί μου «για να μην μείνει ανύπαντρη». Έφυγα στα 17 μου από το σπίτι και κοιμόμουν για λίγο στα παγκάκια. Κι, όμως, αποδοχή ένιωσα ότι πήρα από «περιθωριακούς» και χρήστες ναρκωτικών. Ήταν η παρέα μου.
Στο στρατό, το bullying συνεχίστηκε. Αργότερα, είχα να διαχειριστώ τις σχέσεις με το άλλο φύλο. Με χαρακτήριζαν άτομο με ειδικές ανάγκες. Κατάφερα να συνάψω σχέσεις αλλά ο ψυχικός πόνος από την συμπεριφορά των συντρόφων μου απέναντι στο πρόβλημά μου, ήταν αβάσταχτος. Δεν ήταν οι κατάλληλοι άνθρωποι για συνδεθώ μαζί τους αλλά έπρεπε να περάσει καιρός για να το συνειδητοποιήσω και να προχωρήσω.
Έχω ακούσει άνδρα να μου λέει «Ρε μ@λ@κ@ πώς κυκλοφορείς στην κοινωνία, εγώ δεν θα μπορούσα…». Έχω ακούσει ό,τι μπορεί να χωρέσει ο ανθρώπινος νους και ακόμα περισσότερα.
Έχω δεχτεί σκληρό bullying σε εργασιακά περιβάλλοντα, σε κοινωνικές περιστάσεις, στο δρόμο, σε χώρους υποτίθεται διασκέδασης. Πάντα η αλωπεκία γινόταν για τους ανθρώπους ένα εμπόδιο για να με πλησιάσουν, να με αποδεχθούν, να με αγαπήσουν.
Έχει πολλά η ιστορία της ζωής μου. Περιστατικά που αν εκμυστηρευτώ, θα αναρωτιέστε αν προκλήθηκαν από ανθρώπους ή τέρατα. Η αλωπεκία για έναν άνδρα, στην εποχή που εμφανίστηκε σε μένα, ήταν μια σοβαρή (για πολλούς κολλητική) ασθένεια, ένα είδος αναπηρίας. Δεν ξέρω από πού έβρισκα δύναμη για να αντέχω. ‘Iσως επειδή μάλλον τελικά αγαπώ τη ζωή περισσότερο από όσο φανταζόμουν. Δέχτηκα το πιο σκληρό πρόσωπο των ανθρώπων. Την πιο στενόμυαλη, απάνθρωπη πλευρά τους.
Ένας καλός φίλος μου πρότεινε κάποια στιγμή να πάω να ζήσω στην Αγγλία «Γιατί οι άνθρωποι εκεί είναι πιο καλοί». Κι εδώ βρέθηκαν καλοί άνθρωποι που με βοήθησαν. Ανάμεσά τους και η κα Γιαννούλη που μου άλλαξε τη ζωή με τη δουλειά της.
Την ευχαριστώ…
